Opowiadanie na konkurs

  OPOWIADANIE

 „ Życie i tak pisze swój własny scenariusz ”

Młoda dziewczyna szybkim krokiem kierowała się w stronę dworca kolejowego . Wiedziała , że robi dobrze uciekając do Włoch . Mieszkanie dalej z ojcem pijakiem i matką prostytutką nie miało najmniejszego sensu . Nie jechała w ciemno . Jechała do swojej cioci . Pieniądze na bilet zbierała od najmłodszych lat . Byleby się tylko wyrwać z tej patologicznej rodziny . W dzień swoich szesnastych urodzin siedziała w samolocie do Trydentu i wiedziała , że jej życie się zmieni . Nie zdawała sobie jednak sprawy jak bardzo się zmieni .

-Uprzejmie prosimy o zapięcie pasów za chwilę będziemy lądować . - odezwał się głos stewardesy .Na szczęście znałam dobrze angielski . Mogłam tylko dziękować mojemu koledze z klasy , że mi pomagał się go uczyć .

Na hali przylotów czekała na mnie ciocia Sylwia . Jak już się wyściskałyśmy , popłakałyśmy obydwie to pojechałyśmy do bardzo dużego domu cioci .

-Ciociu na pewno pod dobry adres dotarłyśmy ? - zapytałam lekko zdezorientowana , bo jeżeli dobrze pamiętam to ostatnio mieszkała w małym mieszkanku .

-Dobry , dobry . - odpowiedziała i zaczęła się śmiać z mojego zdezorientowania .

Kiedy weszłyśmy do środka ujrzałam ogromny salon . Ciocia zaprowadziła mnie do mojego pokoju . Co również było dla mnie szokiem bo dwu piętrowy pokój to naprawdę może zszokować człowieka , który wcześniej spał na starym ,dziurawym materacu na poddaszu .

-Jejku ciociu jesteś cudowna . -powiedziałam i przytuliłam ją bardzo mocno .

-Dobra Majka koniec z mówieniem do mnie ciociu . Od tej chwili masz mówić do mnie Sylwia .

-Tak jest kapitanie . - zasalutowałam, a ona opuściła moje małe królestwo .

Pokój był naprawdę olbrzymi . Miałam własną łazienkę , wielką garderobę pełną nowych ubrań , a przy moim nowym , wielkim łóżku leżał koszyk , a w koszyku mały kotek . Przeczytałam list , który znajdował się na moim nowym biurku obok mojego nowego laptopa . Tak więc czeka mnie trudne zadanie muszę wymyślić imię dla koteczka . Wyszłam ze swojego pokoju i trafiłam do kuchni , z której to wydobywał się najcudowniejszy zapach na świecie .

-Sylwia czy ja dobrze widzę . To jest lazania ? - zapytałam podchodząc do kobiety .

-Tak . To jest lazania . Postanowiłam Cię godne po włosku przywitać . - odpowiedziała z uśmiechem na twarzy – A tak w ogóle to od kiedy chcesz zacząć uczyć się języka ?

-Jakiego języka ? - spytałam zdezorientowana .

-No jak to jakiego . Włoskiego . Już znalazłam Ci dobrego nauczyciela , a raczej nauczycielkę . Możesz zacząć choćby nawet od jutra .

-Ale Sylwia ty już tyle dla mnie zrobiłaś , że ja nie mogę od Ciebie przyjąć już nic więcej .

-Nawet nie ma mowy jutro idę do sądu aby walczyć o prawo do opieki nad tobą . Od dzisiaj jesteś dla mnie jak córka . Dobra nie będę się tak bardzo postarzać w końcu mam tylko dwadzieścia pięć lat . Jak siostra lepiej pasuje . Tak więc nawet nie ma mowy , że nie będziesz znała włoskiego mieszkając we Włoszech . A ja Cię uczyć nie zamierzam . Ja mogę tylko z tobą rozmawiać w tym pięknym języku . A i jeszcze jedno zapisałam Cię już do szkoły . Zaczniesz od września .

-Można wiedzieć do jakiej szkoły ? -zapytałam po tym jak Sylwia skończyła już swój monolog .

-No do takiego odpowiednika polskiego liceum . Nie możesz przecież skończyć swojej edukacji w wieku szesnastu lat .

-No dobrze . Czyli mam dwa miesiące wolnego ?

-Dokładnie . - powiedziała wyjmując z szafki talerze -A teraz siadaj i jedz .

Podczas posiłku ustaliłyśmy jeszcze jak ma się nazywać kotek . Wahałyśmy się między Tofikiem , a Szafirkiem ale jednak padło na Tofika . Z racji , że było już późno udałyśmy się spać . Dowiedziałam się również , że Sylwia wychodzi jutro rano o ósmej do pracy . Pewnie będę jeszcze długo spać . No ale cóż zostawiła mi klucze , pieniądze i wskazówki z dotyczące śniadania . Z łóżka udało mi się wyjść około dwunastej był to pierwszy dzień mojej wolności . Nie zamierzałam go zmarnować . Po konsumpcji śniadania i półgodzinnemu zastanawianiu się co założyć na siebie , udało mi się wyszykować aby wyjść i pozwiedzać trochę okolicę . Może spotkam jakiegoś przystojnego Włocha i będziemy mieć piątkę dzieci i będziemy strasznie szczęśliwi . Nie ma to jak bujna wyobraźnia . Wyszłam z mojego nowego domu i od razu skierowałam się w stronę przystanku autobusowego .Z racji , że mieszkałyśmy z Sylwią raczej na obrzeżach to trzeba było dojechać . Wsiadłam do pierwszego autobusu , który podjechał . Jak się później okazało jechał do centrum . Wysiadłam i ruszyłam przed siebie .Nie przejmowałam się , że mogę się zgubić jakby co to miałam kontakt do Sylwii , a angielski znałam na tyle dobrze by zapytać o drogę . Swój nowy adres też już znałam , więc nie miałam się czym przejmować . Krążyłam po uliczkach Trydentu w pewnym momencie podeszłam do fontanny i usiadłam na brzegu żeby chwilę odpocząć . Słońce było niesamowite . Tak bardzo dopiekało .Zamknęłam na chwilę oczy i wystawiłam twarz w jego stronę . Było naprawdę cudownie . Nareszcie czułam się szczęśliwa . Żadnych smutków . W pewnym momencie mojej przechadzki nawet myślałam czy moi rodzice , a może raczej pseudo rodzice zauważyli , że mnie nie ma . Na pewno to zauważą jak dostaną list z sądu . Sylwia jest naprawdę cudowna . Siedząc tak i wygrzewając się usłyszałam jakiś gwar . Otworzyłam oczy i zaczęłam się rozglądać . W stronę fontanny zaczęli się zbliżać ludzie z jakimś sprzętem wyglądającym na kamery i tym podobne do kręcenia jakiegoś filmu .Chyba mieli kręcić jakąś reklamę . Chciałam się przesiąść ale stwierdziłam , że jeżeli będę im przeszkadzać to mnie po prostu poproszą o to abym się przesiadła . Miałam przy okazji nowe zajęcie . Bacznie przyglądałam się poczynaniom filmowców .Tylko co oni będą kręcić . Może same widoki ? Na odpowiedź nie musiałam długo czekać , ponieważ podjechał na „plac filmowy”autobus , a z niego wysiedli jacyś strasznie wysocy mężczyźni .Wszyscy byli w takich samych dresach . Pewnie siatkarze albo koszykarze . Jednak nie oni przykuli moją uwagę , a wysiadająca ostatnia Sylwia . Rozmawiała przez telefon . Później podeszła do paru mężczyzn i zaczęła z nimi rozmawiać . Tak właściwie nigdy mi nie powiedziała czym się zajmuje . Nie wiedziałam czy mogę podejść . Może to nie ona . Nie to musiała być ona bo miała na nadgarstku lewej ręki rzemyk , z którym nigdy się nie rozstaje .

Postanowiłam , że nie będę jej przeszkadzać w pracy jak mnie zauważy to może sama podejdzie . Tak też się stało . Znaczy dopiero po jakiejś pół godzinie ale podeszła .

-Majka co ty tutaj robisz ? - zapytała.

-Postanowiłam pozwiedzać . No chyba muszę wiedzieć jak wygląda okolica , w której mieszkam ?

-No jasne . Ale skąd wiedziałaś jak tu dojechać przecież to kawałek drogi jest ?

-Wsiadłam w pierwszy autobus , który podjechał . Jak się okazało trafiłam do centrum . - uśmiechnęłam się promiennie .

-Rozumiem . A teraz pewnie odpoczywasz? - wypytywała dalej . Nagle podszedł do niej jakiś pewnie dwumetrowy facet i powiedział coś do niej po włosku . Ona szybko mu odpowiedziała i dała jakąś kartkę .

-No a tak właściwie to ja Ciebie też powinnam zapytać co ty tutaj robisz i co to za olbrzymy ? -zwróciłam się do niej , a ona usiadła koło mnie .

-Ja tu pracuję , a to są siatkarze naszego klubu . Kiedyś zabiorę Cię na mecz . Byłaś kiedyś na meczu ? - oznajmiła .

-Niestety nie miałam okazji . -odpowiedziałam .

-No to będziesz teraz miała okazję być na meczu najlepszej drużyny na świecie . - powiedziała i zaczęła się śmiać -Dobra Młoda ja muszę wracać do pracy .

-No wracaj , wracaj . A , o której kończysz ? - zapytałam jeszcze .

-Gdzieś koło osiemnastej powinniśmy mieć wszystko z głowy . Zresztą jutro też będziemy kręcić więc może nawet wcześniej . A co nie wiesz jak wrócić do domu ? -zaczęła się śmiać .

-Nie martw się ja bym sobie poradziła. Ale jak na razie to poczekam może na Ciebie ?

-Jak chce Ci się czekać to proszę bardzo . - oznajmiła .

-Dobra to ja poczekam . - uśmiechnęłam się , a ona odeszła zostawiając mnie znowu samą . Przyzwyczajona byłam , że nikt się do mnie nie odzywa , że ja nie mam się do kogo odezwać . Cóż takie jest życie . Chyba nie może mnie już bardziej skrzywdzić . Wystarczająco dużo się nacierpiałam .

Kiedy znudziło mi się opalanie zaczęłam krążyć po placu . Trafiłam na małą kawiarenkę .Weszłam do środka i zamówiłam sobie jakieś ciach o bo żołądek dawał o sobie znać . Kiedy spojrzałam na zegarek zbliżała się godzina siedemnasta trzydzieści . To oznaczało , że Sylwia powinna za niedługo kończyć swoją pracę . Udałam się do fontanny i zobaczyłam , że już zaczęli się zwijać , a siatkarze rozdawali autografy grupce ludzi , która do nich podeszła .

-Dobrze , że już jesteś . -powiedziała kiedy do niej podeszłam -Szef pozwolił mi dzisiaj wcześniej wyjść , a jutro mam wolne to pokarzę Ci osobiście okolicę . Pojedziemy sobie na taką małą krajoznawczą wycieczkę, a po jutrze idę do sądu .

-A nie miałaś iść dzisiaj ? . -zapytałam lekko zdezorientowana .

-No miałam ale zadzwonili do mnie i przełożyli to spotkanie .

-Aha . -odpowiedziałam krótko i ruszyłyśmy w stronę naszego domu . Po drodze zaszłyśmy pod halę po Sylwia tam miała zaparkowany samochód . Kiedy wróciłyśmy do domu zjadłyśmy kolację przy której ustaliłyśmy , że włoskiego chciałabym zacząć uczyć się od poniedziałku . Sylwia zadzwoniła tylko mojej nauczycielki . Jak się okazało jest to dziewczyna o imieniu Marta . Jest z pochodzenia polką ale urodziła się we Włoszech no i tutaj mieszka i jest tylko o dwa lata ode mnie starsza. Podobno ma w domu bardzo podobną sytuację do mojej . Bardzo nie mogłam się doczekać aż zaczniemy nasze lekcje . Ale to dopiero zapięć dni . Poszłam się umyć i przygotować do snu . Kiedy wyszłam z łazienki postanowiłam skorzystać z mojego nowego laptopa . Nie wiedziałam tak naprawdę jak go obsłużyć żeby niczego nie zepsuć . Dlatego poszłam do Sylwii , a ona wytłumaczyła mi wszystko , a potem poszłyśmy spać bo miałyśmy przed sobą bardzo długi dzień .

Kiedy rano wstałam Sylwia już krzątała się po kuchni . Weszłam do środka i zobaczyłam jajecznicę na patelni i podśpiewującą Sylwię w fartuszku .

-Dzień dobry . - powiedziałam .

-Dobry , dobry . Jest taka piękna pogoda idealna na przejażdżkę konną po Trydencie nie uważasz ?

-Żartujesz ? - spytałam zdziwiona .Uwielbiałam jeździć konno . Jak mieszkałam w Polsce nasi sąsiedzi mieli dwa konie , a ich córka chodziła razem ze mną do klasy i byłam częstym gościem u nich w stajni . To właśnie oni nauczyli mnie jeździć i dzięki nim pokochałam i zrozumiałam jak wiele dla mnie znaczą te stworzenia .

-Nie żartuję . Wczoraj zwiedziłaś miasto w centrum , a dzisiaj poznasz je od obrzeży . - powiedziała stawiając przede mną talerz z jajecznicą – Więc lepiej zjedz wszystko .

-Tak jest kapitanie . - szybko pochłonęłam swoją porcję i poszłam się przygotować w mojej garderobie jak się okazało Sylwia położyła już strój na konia. Więc nie miałam się co martwić o zły ubiór . Założyłam bryczesy , a na górę miałam przygotowaną bluzkę z napisem „I love Trydent ” . Nie ma to jak poczucie humoru Sylwii . Kiedy byłyśmy już gotowe do naszej przejażdżki zadzwonił telefon Sylwii . Nie rozumiałam o czym mówi bo rozmawiała po włosku .Dała mi jeszcze tylko kluczyki do samochodu , a sama poszła do kuchni . Zapakowałam do samochodu cały nasz sprzęt . Usiadłam na miejscu pasażera i czekałam na Sylwię . Po chwili zjawiła się i powiedziała , że to z pracy i , że będziemy musiały podjechać na chwilę do jej biura . Jak się okazało biuro mieściło się przy hali . No tak przecież pracowała ze sportowcami . Szybko wybiegła z samochodu , a po jakiś dziesięciu minutach wróciła z jakimiś papierami . Rzuciła je na tylne siedzenie i pojechałyśmy do naszego celu , czyli do stajni znajomego Sylwii . Kiedy dotarłyśmy przywitał nas młody Włoch . Oczywiście po włosku dlatego Sylwia musiała mi tłumaczyć . No ale już po krótkiej pogawędce z Alessandro bo tak miał na imię , dostałyśmy konie . Ja dostałam wielkiego , karego wałacha miał pewnie z metr osiemdziesiąt w kłębie , a Sylwia dostała też ogromnego , kasztana . Też wałacha. Sylwia mi powiedziała , że Aleks miał jechać z nami ale coś mu wypadło . Kiedy konie były już osiodłane , a my gotowe do drogi wsiadłyśmy i powoli stępem ruszyłyśmy w przeciwną stronę tej z której przyjechałyśmy . Podczas drogi Sylwia opowiedziała m itrochę historię Trydentu , nauczyła mnie podstawowych słówek po włosku i opowiedziała mi o swojej pracy . Jak się okazało jest ona wiceprezesem najlepszego klubu siatkarskiego na świecie . Już wiem skąd miała tyle pieniędzy . W pewnym momencie na naszej trasie pojawiła się przeszkoda w postaci wielkiego pnia powalonego drzewa . Zeszłyśmy z koni i sprawdziłyśmy czy nie ma nic z drugiej strony . Miałyśmy zamiar przeskoczyć to przeszkodę . W sumie żadnej innej drogi nie było . Nie miałyśmy wyjścia .Pierwsza skoczyła Sylwia . Poszło jej gładko . Odjechała kawałek żebym mogła skoczyć i ja . Robimy najazd galopem . Parzę się prosto przed siebie tak jak mnie uczyli rodzice mojej koleżanki .Jesteśmy już tuż przed przeszkodą . Jestem gotowa , że Karo ,tak się nazywał koń na , którym jechałam , za chwilę się wybiję i przeskoczymy . Jednak on miał inne plany i zatrzymał się gwałtownie przed przeszkodą . Przeleciałam przez jego szyję .Wpadłam na pień . Czuję straszny ból , który rozchodzi się po całym moim ciele . Dodatkowo nie czuję lewego przedramienia .Podjeżdża Sylwia i zeskakuje ze swojego konia . Podchodzi do mnie i coś mówi . Ja jednak nic nie rozumiem . Nie docierają do mnie jej słowa . Po chwili oczy same mi się zamknęły .

10 lat później

Mimo , że minęło dziesięć lat od mojego wypadku ja nadal boję się zbliżyć do konia . Jaki to koń by nie był czy mały czy duży . Wtedy te dziesięć lat temu zapadłam w śpiączkę . Trwałam w niej przez dziesięć dni . Sylwia mało co nie straciła przez zemnie pracy .Teraz jestem dwudziestosześcioletnią studentką prawa na Uniwersytecie Cambridge . Przeprowadziłam się do Londynu po tym jak skończyłam dwadzieścia lat . Czy żałuję ? Absolutnie . Poznałam tutaj ludzi dzięki , którym odzyskałam nadzieję . Mimo , że nie mam niedowład w lewym przedramieniu mogę normalnie żyć . Moja kość była tak bardzo mocno skruszona , że nie dało się jej powrócić do poprzedniego stanu . Dlatego wstawiono mi mnóstwo metalowych blaszek . Nie mogę wykonywać ruchu tą ręką w praktycznie każdym kierunku . Jedyne co mogę to przód tył . Co też jest ograniczone . Ale to i tak lepsze niż gdybym miała niemieć tej ręki bo amputacja też była brana pod uwagę . Na szczęście Sylwia i jej chłodna głowa nie pozwoliła na to .Operację i długą rehabilitację miałam jeszcze we Włoszech .Międzyczasie miałam indywidualny tok nauczania . Dlatego mogłam zdawać maturę razem z moimi rówieśnikami . A co u Sylwii ? No cóż wyszła za jednego z siatkarzy . W sumie chyba się jej nie dziwię .Jak ja bym pracowała z tyloma przystojniakami to pewnie bym sobie którego zarezerwowała . Teraz jest już w dziewiątym miesiącu ciąży i mają im się urodzić trojaczki . Jak będzie chociaż jedna dziewczynka to ma się nazywać Maja . To tak na cześć jej cioci . Za to ja w Londynie poznałam mojego narzeczonego . Był o dwa lata starszy i był polakiem żeby było śmieszniej . Zakłada kancelarię prawniczą , w której ja miałam pracować jak już skończę studia . Wszystko tak pięknie wyglądało . Jeszcze żeby wszyscy byli bardziej szczęśliwsi za dziewięć miesięcy mieliśmy zostać rodzicami . Paweł jeszcze o tym nie wie ale mam zamiar mu powiedzieć dzisiaj jak tylko wróci z pracy , a jeżeli będzie tak punktualny jak zawsze to powinien przekroczyć próg naszego mieszkania za jakieś pięć minut . Ja przez te pięć minut próbowałam wymyślić jakiś tekst żeby jakoś ładnie przekazać mu tą informację . Po pięciu minutach usłyszałam klucze przekręcane w drzwiach .

-Cześć Kochanie .- krzyknął ja nic nie odpowiedziałam . Siedziałam sobie na kanapie w starym dresie i ze stresu nie mogłam z siebie wydobyć żadnego dźwięku . W końcu mi się udało .

-Cześć . -przyszedł do salonu i usiadł obok mnie na kanapie całując w policzek .

-Co tam porabiałaś przez cały dzionek ? - zapytał . Miał wyśmienity humor , a jak mu go popsuję .

-Uczyłam się . -powiedziałam patrząc się przed siebie .

-Ej co ty taka markotna dzisiaj ? - zapytał .

-Ja ? Nie skądże. Skąd Ci taki pomysł przyszedł do głowy ? - spojrzałam się na niego i zobaczyłam jego piękny uśmiech . Od razu dodało mi to otuchy i stwierdziłam , że powiem mu prosto z mostu . Przecież mnie nie zabije .

-No nie wiem jakoś tak pomyślałem . - wzruszył ramionami i jeszcze szerzej się uśmiechnął .

-Paweł muszę Ci coś powiedzieć . - zaczęłam . Na mojej twarzy nie było takiego uśmiechu jak na jego . Zresztą po moich słowach jego twarz też spoważniała .

-Tylko proszę Cię nie mów mi , że mnie już nie kochasz . - powiedział przerażony ,a ja wybuchnęłam śmiechem .

-No co ty głuptasie. Kocham Cię najmocniej na świecie , ale niestety za dziewięć miesięcy będę musiała podzielić tą miłość na Ciebie i taką jedną mała istotkę .

-O Boże Majka .Naprawdę będę ojcem ? - zapytał zszokowany -O Boże jak ja Cię kocham .

Po tych słowach pocałował mnie namiętnie .

-Też Cię kocham .- powiedziałam i położyłam ręce na swoim brzuchu .

-To co jak to uczcimy ? - zapytał .

-No nie wiem może soczkiem ? - powiedziałam i zaczęłam się śmiać .

-Oczywiście . Już podaję . - powiedział i pobiegł do kuchni -Kochanie gdzie mamy sok?

-Na górnej półce w spiżarni . - odkrzyknęłam .

-Znalazłem .

-Gratuluję .

Już po chwili delektowaliśmy się sokiem pomarańczowym i piliśmy toasty ja za to żeby to była dziewczynka bo zawsze o niej marzyłam , a Paweł  żeby był to chłopak . No chyba każdy facet tak ma . Już się prawie pokłóciliśmy czy to będzie chłopiec czy dziewczynka aż udało nam się dojść do kompromisu . Ustaliliśmy , że najlepiej będzie jak będą bliźniaki . Chłopiec i dziewczynka . Kiedy skończył nam się sok poszliśmy się położyć spać z racji , że ja jutro miałam bronić mojej pracy magisterskiej , a Paweł miał podpisywać jakieś ważne umowy . Następnego dnia rano było tak jak każdego innego dnia . Paweł zrobił śniadanie , a ja w tym czasie przyszykowałam się odpowiednio na obronę . Kiedy skończyliśmy nasz codzienny poranny rytuał Paweł podrzucił mnie na uniwerek , a sam pojechał załatwiać swoje sprawy . Dzień minął spokojnie .Udało mi się obronić moją pracę i teraz już mogłam mówić ,że jestem prawnikiem . Nie ma co byłam z siebie dumna , a pomyśleć, że ponad dziesięć lat temu nie marzyłam nawet o tym , że zostanę prawnikiem , że skończę studia na tak prestiżowej uczelni . Ja marzyłam żeby udało mi się zdać do następnej klasy. Od razu jak tylko dowiedziałam się , że udało mi się obronić zadzwoniłam do Pawła , który obiecał mi , że zabierze mnie wieczorem do jakiejś restauracji .

Dwa miesiące później

Jak nie zemdleję ze stresu to będzie dobrze . Siedząc w limuzynie , która wiozła mnie i mojego przyszłego męża do kościoła próbowałam uspokoić. Paweł trzymał moją rękę żeby się tak nie trzęsła .

-Kochanie spokojnie. - powiedział chyba po raz setny .

-Jak mam być spokojna ? - zapytałam nerwowo stukając palcami w kolano .

-No normalnie .Bierz przykład ze mnie . Ja jestem stu procentowo , a nawet dwustu procentowo pewny , że mi nie uciekniesz sprzed tego ołtarza bo mnie kochasz , a ja kocham Ciebie . - powiedział i delikatnie pocałował mnie w usta .

-Dobra . Spróbuję się uspokoić . - powiedziałam i wzięłam parę głębokich wdechów .

W końcu dotarliśmy pod kościół . Kiedy wysiadłam Sylwia , która była moją świadkową poprawiła moją długą , śnieżno białą suknię orazwelon .

-Gotowa ? - zapytał Paweł podając mi swoje ramię .

-Jak jeszcze nigdy. - szepnęłam i ruszyliśmy do środka budynku .

Siedem miesięcy później

Obudziły mnie promienie wpadającego słońca przez okno .

-Dzień dobry kochanie . - powiedział szeptem Paweł delikatnie całując mnie w policzek . Byłam nareszcie taka szczęśliwa .  Z mojej prawej strony leżał kochający i dobry mąż , a pomiędzy nami ta mała istotka , która wniosła w nasze życie jeszcze więcej szczęścia . Nagle mała Wiktoria zaczęła płakać . Błyskawicznie usiadłam i wzięłam na ręce . Po chwili zasnęła ponownie . To takie dziwne , że ta mała istotka jeszcze niedawno mogła nie ujrzeć światła dziennego . Tylko dlatego , że moja ciąża była zagrożona . Nie mogłam sobie tego wybaczyć , a to tylko przez to ,że za bardzo się zestresowałam przy własnym ślubie . Dzień po weselu wylądowałam u lekarza i wtedy się dowiedziałam , że ciąża jest zagrożona . Do porodu nie mogłam się w ogóle stresować ,przemęczać i wykonywać żadnych innych czynności , które mogłyby zaszkodzić Wiktorii . Kiedy mogłam już ją wziąć na ręce łzy płynęły mi strumieniami . Co fajniejsze Pawłowi też więc na szczęście nie byłam sama , a nazwaliśmy ją Wiktoria bo była moim , naszym zwycięstwem . Niestety wykryto u mnie podejrzenie o występowanie raka piersi . Jutro miałam iść na odbiór badań .Niestety nie mogłam karmić Wiktorii piersią z tego powodu . Paweł miał jutro otwarcie swojej kancelarii więc nie mógł mi towarzyszyć przy odbiorze tych badań ani małą też nie mógł się zająć więc musiałam wziąć ją ze sobą . Dzień minął nam spokojnie . Paweł pojechał podpinać wszystko na ostatni guzik , aja zostałam z Wiką w domu . Wreszcie mogłam cokolwiek zrobić .Padło na ugotowanie obiadu . Wiktoria spała , a gotowałam sobie spokojnie lasagne . Nie ma co było to nasze ulubione danie . Moje i Pawła . To je zjedliśmy kiedy zaprosił mnie pierwszy raz na obiad. Było to kiedy ja byłam na pierwszym roku studiów , a on był już na trzecim . Kompletnie nikogo nie znałam . Byłam można nawet powiedzieć zagubiona . Dzięki Pawłowi odnalazłam się w towarzystwie i całej tej otoczce związanej ze studiami . Był taką moją podporą . Jest nią do dzisiaj .

Następnego dnia wszystko toczyło się normalnym trybem . Paweł z samego rana pojechał do swojej kancelarii żeby sprawdzić czy wszystko jest gotowe , a ja wstałam dużo później po nim co prawda miała parę pobudek w nocy fundowanych przez Wikę no ale cóż jutro Paweł do niej wstaje . Do lekarza umówiona byłam na jedenastą . Co oznaczało , że mamy jeszcze trzy godziny do wyjścia, a że gabinet mojego lekarza i nasze mieszkanie dzielił tylko park to mogłam przy okazji się przejść . Postanowiła zrobić coś pożytecznego przez te trzy no dobra dwie i pół godziny . Stanęło na posprzątaniu w szafie . Wywaliłam wszystkie ubrania na środek pokoju i zaczęłam wielki przegląd . Posegregowałam je na początku dzieląc na moje normalne , moje ciążowe , Pawła i Wiktorii .Pozbyłam się niektórych moich starych ciuchów , w które i tak bym nie weszłabym po porodzie jak i niektórych ciążowych . Jednak niektóre zostawiłam . Może jak zdecydujemy się na drugie dziecko to się przydadzą . Kiedy szafa była posprzątana ubrałam Wiki do wyjścia , umieściłam w nosidełku , sama się trochę przebrałam i wyszłyśmy . Wolnym spacerkiem doszłyśmy do przychodni idealnie na czas . Pani w recepcji trochę pozachwycała się nad Wiktorią i po chwili pan doktor poprosił mnie do gabinetu .

-Niestety nie mam dla pani dobrych wiadomości . - powiedział kiedy już usiadłam naprzeciwko niego .

-Ale panie doktorze jak to ? - zapytałam , a łzy zaczęły mi same napływać do oczu .

-Z badań wynika , że ma pani najgorszego raka piersi jakiego można mieć i żeby było jeszcze gorzej choroba postępuje bardzo szybko .Teraz kiedy pani organizm jest jeszcze osłabiony po porodzie ma ona jeszcze większe pole do popisu . Niestety będzie musiała się pani poddać szpitalnemu leczeniu albo pozostanie pani niecały , z tą szybkością postępowania choroby , miesiąc życia. - powiedział ,a wtedy łzy już same mi poleciały . Nie panowałam nad nimi .Jeszcze rano byłam tak szczęśliwa z tego , że mam takie wspaniałe życie , a teraz się dowiaduję , że za miesiąc mogę już go niemieć .

-Nie wierzę . - udało mi się wyszeptać .

-Przykro mi . - powiedział doktor -Ale jeżeli zgodzi się pani na leczenie szpitalne istnieje prawdopodobieństwo , że pani przeżyje.

-Już lepiej . - powiedziała .

-To jak decyduje się pani na leczenie ? - zapytał .

-Muszę porozmawiać z mężem . - powiedziałam wstając z zajmowanego przeze mnie miejsca , wzięłam do ręki nosidełko ze śpiącą Wiktorią i wyszłam . Swoje kroki skierowałam od razu domieszkania . Kiedy znalazłam się w salonie wyjęłam Wiktorię z  nosidełka , rozebrałam ją z części ubrań i usiadłam na kanapie trzymając ją na rękach . Paweł wrócił do domu koło piętnastej, a my nadal siedziałyśmy w tej samej pozycji . Miałyśmy tylko przerwę na zmianę pieluchy i karmienie .

-A wy co tak siedzicie ? - zapytał siadając koło nas i biorąc Wiktorię na ręce , a ja wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju .

-Paweł jak nie poddam się leczeniu to za miesiąc może mnie nie być na tym świecie . - wyrzuciłam to z siebie jednym tchem nie patrząc mu się w twarz .

-Słucham ? - zapytał z wielkim zdziwieniem .

-Byłam dzisiaj u lekarza i powiedział mi , że mam raka piersi ,który bardzo szybko postępuje , i że bez leczenia nie przeżyję dłużej niż miesiąc . - tym razem już spojrzałam na jego twarz .Wyrażała chyba wszystkie rodzaje smutku jakie istniały na tym padole łez .

-Majka powiedz , że żartujesz .

-Chciałabym . - powiedziałam i wtedy zaczęło mi się robić ciemno przed oczyma .

Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam biały sufit . Podniosłam głowę i zobaczyłam , że jestem w sali szpitalnej . Obok mojego łóżka siedział Paweł trzymając na rękach Wiktorię . Był blady i miał worki pod oczyma pewnie z niewyspania .

-Paweł . - wyszeptałam .

-Już Kochanie wzywam lekarza . - powiedział i wstał . Po chwili pojawił się ponownie z lekarzem i pielęgniarką

-Panie doktorze czy ja umrę ? - zapytałam ledwo słyszalnym szeptem.

-Niestety . Jest pani już po operacji , która i tak wiele nie pomogła . Może co najwyżej będzie pani żyłam dwa tygodnie dłużej . - powiedział ze spuszczoną głową ale głos mu się trochę łamał . Paweł próbował być silny ale widziałam jak łzy napływają do jego oczu . Doktor razem z pielęgniarką opuścili salę , a on usiadł przy moim łóżku i położył obok mnie Wiktorię .

-Kocham Cię . - wyszeptałam -I chcę żebyś ułożył sobie życie na nowo . Nie chcę żebyś tak bardzo cierpiał z mojego powodu .Najwidoczniej tak musiało być . Nikt tego nie zmieni . Choćbym nie wiem jak bardzo walczyli z przeznaczeniem i tak nie wygramy . Nie da się go oszukać ani przechytrzyć . Życie i tak napisze swój własny scenariusz . -przyłożyłam swoją głowę do malutkiej główki Wiktorii -Kocham Cię moje maleństwo . - wyszeptałam i zamknęłam oczy . Nigdy więcej ich nie otworzyłam .

-Kocham Cię . - wyszeptał Paweł .

Po trzech dniach

Biała trumna została wpuszczona do grobu , a w trumnie młoda kobieta . Dookoła tłum żałobników głównie młodych ludzi .Jednak najbliżej stoi młody mężczyzna z wózkiem . Mimo , że ma pewnie jakieś dwadzieścia parę lat nie wygląda na tyle . Wyglądana co najmniej dziesięć więcej . Kiedy obrzęd pochówku się kończy ludzie zaczynają się rozchodzić . Prawie każdy podchodzi do mężczyzny i w pocieszającym geście klepie go po plecach .Nagle dziewczynka z wózka zaczyna płakać . Bierze ją na ręce , a mała błyskawicznie się przestaje płakać .

Dwa tygodnie później

Od jej pogrzebu minął zaledwie tydzień . Przychodzę z Wiktorią codziennie na cmentarz . Nadal nie mogę uwierzyć , że jej z nami już nie ma . To jest takie niesprawiedliwe . Ona zasługiwała na cudowne życie . Na szczęście zostawiła po sobie najcenniejszą pamiątkę . Wiktorię . To dla niej musiałem być teraz dzielny .Mimo , że Majka chciała abym ułożył sobie od nowa życie ja i tak wiedziałem , że mi się to nie uda . Ona była , jest i będzie moją jedyną miłością . To dla niej chciałem jak najlepiej wychować naszą córkę . Tuż przed śmiercią powiedziała mi , że życie piszę i tak swój własny scenariusz . Ale jednak to my jesteśmy reżyserami i to my możemy wprowadzać zmiany w tym scenariuszu .